Naar Rachel Ruysch (Den Haag, gedoopt 3 juni 1664 – Amsterdam, 1750) Rachel voelt voor mij als een stille maar krachtige aanwezigheid. Met haar bloemstillevens wist zij leven, kracht, kwetsbaarheid en aandacht samen te brengen in een tijd die vrouwen zelden ruimte gaf om gezien te worden. Haar geduld, precisie en diepe verbondenheid met de natuur raken mij, en haar werk herinnert me eraan hoe betekenisvol het is om met zorg en toewijding te kijken.

After Rachel Ruysch (The Hague, 3 June 1664 – Amsterdam, 1750) Rachel's being and  work feels to me like a quiet yet powerful presence. Through her flower still lifes, she brought together life, fragility, and attentiveness in a time that rarely allowed women to be truly seen. Her patience, power, precision, and deep connection to nature move me, and her work reminds me how meaningful it is to look with care and devotion. For this reason, she is a great source of inspiration within my own artistic practice

Lucky keepsakes

My lucky keepsakes are porcelain art objects created as vessels for memory, intimacy, and connection. They are made to hold a small part of someone you love. A trace, a fragment, or a material presence, allowing memory to become something tangible, something you can  keep close.

The origin of this work is deeply personal. I made the first keepsake for my mother, who died too young. Inside the porcelain rests a small piece of her hair. It is fragile and quiet, yet powerful. The object does not try to replace what is lost, but offers a place where love can remain present in another form.

Porcelain felt like the right material: delicate, strong, timeless. It mirrors the vulnerability of human life and the endurance of memory. Each keepsake becomes a private space, not meant for display alone, but for safekeeping, touch, and closeness.

Through these objects, I explore how we carry grief, love, and remembrance. They invite a slower way of holding one.

Mijn lucky keepsakes zijn porseleinen kunstobjecten, gemaakt als dragers van herinnering, intimiteit en verbondenheid. Ze zijn bedoeld om een klein deel van iemand die je liefhebt te bewaren — een spoor, een fragment of een materiële aanwezigheid — waardoor herinnering tastbaar wordt, iets wat je dicht bij je kunt houden.

De oorsprong van dit werk is diep persoonlijk. Ik maakte het eerste keepsake voor mijn moeder, die te jong is overleden. In het porselein rust een klein stukje van haar haar. Het is fragiel en stil, en tegelijk krachtig. Het object probeert niet te vervangen wat verloren is gegaan, maar biedt een plek waar liefde in een andere vorm aanwezig kan blijven.

Porselein voelde als het juiste materiaal: kwetsbaar, sterk en tijdloos. Het weerspiegelt zowel de breekbaarheid van het menselijk leven als de duurzaamheid van herinnering. Elk keepsake wordt een intieme, besloten ruimte — niet alleen bedoeld om te tonen, maar om te bewaren, aan te raken en dichtbij te houden.

Met deze objecten onderzoek ik hoe we rouw, liefde en herinnering met ons meedragen. Ze nodigen uit tot een langzamer, zorgvuldiger vasthouden.